Die zondag zat mijn moeder rustig in haar hoekje in de huiskamer. Heel rustig, want bijna alle andere bewoners waren weg. Allemaal met de muziek mee, in de grote conversatiezaal, waar een Brabantse zanger/gitarist luidkeels van zich liet horen.
Eerst koffie
We dronken eerst in alle rust een kopje koffie met mijn moeder. Een verdikte versie met een flinke dot slagroom voor haar, zwart voor ons. We hadden het over de muziek en besloten samen een blik te gaan werpen. Tenslotte gaf mijn moeder vroeger als juf op de basisschool ook muziekles en een muziekje vond ze meestal wel gezellig. Maar dan wel op de achtergrond.
Van harte welkom bij enthousiaste club vrijwilligers
We kwamen aan bij de volgepakte zaal. De Brabantse muziek dwarrelde ons al tegemoet in de gang. Het optreden werd verzorgd door ‘De vrienden van’, een enthousiaste club vrijwilligers die zich heel erg inspant om alle bewoners van het huis van mijn moeder leuke activiteiten en uitjes te bieden. Een aantal van deze vrienden kwam ons al enthousiast tegemoet. Zij verwelkomden ons hartelijk en wezen ons de mooiste plekjes vooraan in de zaal. Daarvoor moesten we echter de hele zaal doorkruisen en konden we ook niet meer weg als we dat zouden willen, dus kozen we voor een mooi plekje achterin. Mijn moeder kon daar ook alles zien en horen en daar ging het om.
En ze genoot. Ook van die Brabantse liedjes die ze eigenlijk helemaal niet kent. Van het geroezemoes en de drukte, wat heel bijzonder was omdat ze dat vroeger liever ontweek. Een aantal mensen kwam naar haar toe om haar te begroeten. Omdat mijn moeder ondanks haar dementie in haar eigen straat kon blijven wonen, waar goddank een woonzorgcentrum is, kennen veel mensen haar nog. Mijn moeder herkent helaas niemand meer maar glimlachte vriendelijk. Beleefdheid is een eigenschap die blijft tot het bittere eind, denk ik!
Wat hebben we genoten!
Na een kwartiertje wordt mijn moeder wat moe en we besloten weer te gaan. Weer terug in de beslotenheid van haar huiskamer dronken we samen nog een glaasje fris, in de laatste minuten van ultieme rust. Langzaamaan druppelden de andere bewoners weer binnen, klaar voor de lunch. Ze hebben genoten, straalden en lachten en sommigen neurieden nog wat na.
Een stralende zondag dankzij een mooi moment
Hoe mooi is zo’n initiatief, zeker ook nog voor de bewoners van een PG-afdeling in een woonzorgcentrum. Het is afleiding en ieder geniet naar eigen kunnen. Zo was mijn moeder er maar een kwartiertje bij, eigenlijk maar een moment van het hele optreden. Maar dat moment liet haar stralen. En ons ook, die hele zondag.
