Het was een prachtige voorjaarsdag. Ideaal voor een lekkere wandeling met mijn moeder, genieten van de buitenlucht en de groene weilanden. Ik stopte even bij een bankje en wees haar in de verte mijn huis aan. “Mooi!’ zei ze, terwijl ze overduidelijk naar een ander huis keek. We genoten nog even van het zonnetje en liepen weer een stukje door.
Onderweg
We kwamen wat bekenden tegen. De ene bekende groette mijn moeder ook. Als dank volgde er een warme glimlach. De andere zag ons aankomen, draaide om en verdween weer snel in zijn huis. Duidelijk een gevalletje van geen houding weten te geven.
Jammer hoor, een groet was al meer dan genoeg om mijn moeder te laten stralen. Dan hoefde je verder niets meer te zeggen als je dat niet wilde. Helaas vond deze man dit blijkbaar toch nog te moeilijk en ontweek ons. Triest. Op dat moment was ik zowaar blij dat mijn moeder dat niet meer mee kreeg.
Een plek onder de zon
We liepen door de straat waar mijn moeder meer dan 40 jaar heeft gewoond, samen met mijn vader en de eerste jaren natuurlijk met ons, haar kinderen. Ik draaide de rolstoel, zodat zij recht op haar vroegere huis kon kijken. De nieuwe bewoners kenden onze situatie en vonden dat prima. Mijn moeder keek op en staarde naar haar huis. Haar eigen huis. “Kijk, ons huis”, zei ik, terwijl ik wees. “Mooi hè?” voegde ik daar nog aan toe. Mijn moeder keek me lachend aan en zei heel duidelijk: “Dat had ik wel gewild”.
Helemaal eens
Ik word nog altijd wat emotioneel van dit antwoord; al die mooie jaren in dit fijne huis waren gewoon verdwenen uit haar herinnering. Wat een gemis! Maar ook wat fijn, dat haar goede smaak nog steeds behouden leek. Want ook die hoorde bij mijn moeder, net zoals de herinneringen aan onze jeugd in dit perfecte gezinshuis. Mijn moeder keek me nog steeds aan, alsof ze op een antwoord wachtte.
“Ik weet wel zeker dat je hier heel gelukkig zou zijn geweest.” Mijn moeder was het zichtbaar met me eens en mompelde instemmend. Samen vervolgden we onze wandeling. Op naar een terrasje en weg van die plek onder de zon die eens van ons was en waar wij ons jarenlang koesterden in de behaaglijke warmte van ons gelukkige gezinsleven.
