Op een mooie, tamelijk warme middag ging ik met mevrouw een wandeling in de rolstoel maken langs de kleine Dommel. Na een paar honderd meter passeerden we een paar dames, zittend op een bankje.

“Kijk, die mevrouw kennen wij. Dag mevrouw!” Nadat onze groet liepen we verder. Ondertussen zong ik enkele liedjes voor mevrouw die ze mogelijk nog zou kennen uit haar kindertijd. Na een tijdje gelopen te hebben, was de temperatuur al weer gestegen en scheen de zon volop.

Ik was neergestreken op een bankje in de schaduw met mevrouw naast me, toen er een dame op de fiets langskwam. Ze stapte af en zei : “Ik ken mevrouw al heel lang en mijn echtgenoot kent haar ook, hij heeft bij haar in de straat gewoond. Ik zal u een mooi voorval vertellen uit de tijd dat mijn kinderen nog klein waren. Ik wilde zo graag een zilveren ring kopen en we hadden niet zoveel geld in die tijd. Ik vroeg mijn man of ik voor één keer het geldbedrag van de kinderbijslag zou mogen gebruiken om een ring voor mijzelf te kopen. Dat vond mijn man meteen goed. De ring die ik op het oog had, heb ik toen gekocht en ik nam mijn oudste zoon mee naar de winkel. Hij heeft de ring toen aan mijn vinger geschoven en ik weet nog goed dat mevrouw dit zo’n mooi gebaar vond.” Ze vervolgde met te zeggen: ”Ik vind het fijn dat mevrouw deze aandacht van u krijgt, dat heeft ze verdiend. Want zij heeft in haar jongere jaren veel naar anderen omgezien en maatschappelijk ook haar steentje bijgedragen.”

Ik vind dit een prachtig voorbeeld van hartverwarmende momenten, die je als vrijwilliger van Het Momentum zomaar kunt meemaken.

Dit verhaal is met goedkeuring van de familie geplaatst. Ook zij waren ontroerd door deze mooie anekdote en de passie waarmee Trude haar rol als vrijwilliger invult!