Het is een prachtige voorjaarsdag. Ideaal voor een lekkere wandeling met mijn moeder. Ik ga rond 3 uur naar haar huis, na het middagslaapje. Mooi, ze is al uit bed en zit in haar rolstoel. Klaar voor ons uitje! Nog even wat drinken, jas aan, zonnebril op en daar gaan we!
Lekker buiten
Heerlijk wandelen, genieten van de buitenlucht en de groene weilanden. Ik stop even bij een bankje en vertel mijn moeder dat ik daar dagelijks nog een paar keer loop, met onze honden. “Oh ja?” vraagt ze verwonderd,. En dat terwijl ze vroeger daar vaak samen met mijn vader mijn hond uitliet. Ik wijs haar mijn huis aan in de verte. “Mooi!’ zegt ze, terwijl ze overduidelijk naar een ander huis kijkt. We genieten nog even van het zonnetje en lopen weer een stukje door.
Onderweg
We komen wat bekenden tegen. Iemand van hen stopt en groet mijn moeder ook. Als dank volgt er een warme glimlach. De andere bekende ziet ons aankomen, twijfelt zichtbaar en draait dan om en verdwijnt weer snel in zijn huis. Duidelijk een gevalletje van geen houding weten te geven. Jammer hoor, een groet is al meer dan genoeg om mijn moeder te laten stralen. Dan hoef je verder niets meer te zeggen als je dat niet wilt. Helaas vinden veel mensen dit blijkbaar toch nog te moeilijk en ontwijken ons. Dat blijft triest. Op dat moment ben ik zowaar blij dat mijn moeder dat niet meer mee krijgt.
Een plek onder de zon
We lopen door het bekende deel van onze straat. Hier heeft mijn moeder meer dan 40 jaar gewoond, samen met mijn vader en de eerste jaren natuurlijk met ons, haar kinderen. Ik draai de rolstoel zodat zij recht op haar vroegere huis kan kijken. De nieuwe bewoners kennen onze situatie en vinden dat prima. Mijn moeder kijkt op en staart naar haar huis. Haar eigen huis. “Kijk, ons huis”, zeg ik terwijl ik wijs. “Mooi hè?” voeg ik daar nog aan toe. Mijn moeder kijkt me lachend aan en zegt heel duidelijk: “Dat had ik wel gewild”.
Helemaal eens
Ik word wat emotioneel van dit antwoord; al die mooie jaren in dit fijne huis zijn gewoon verdwenen uit haar herinnering. Wat een gemis! Maar ook wat fijn, dat haar goede smaak nog steeds behouden lijkt. Want ook die hoort bij mijn moeder, net zoals de herinneringen aan onze jeugd in dit perfecte gezinshuis. Mijn moeder kijkt me nog steeds aan, alsof ze op een antwoord wacht. “Ik weet wel zeker dat je hier heel gelukkig was geweest.” Mijn moeder is het zichtbaar met me eens en mompelt instemmend. Samen vervolgen we onze wandeling. Weg van die plek onder de zon die eens van ons was en waar wij ons jarenlang koesterden in de behaaglijke warmte van ons gelukkige gezinsleven.
