Waar het allemaal begon…
Deze stichting, in het leven geroepen door Sylvia Eickholt, draagt een gepolijste steen bij aan het leven van oudere mensen met dementie.
Via het Momentum wordt 1 op 1 aandacht verzorgd, een bijzonder krachtig middel in het maken van echt contact, contact zonder haast, puur in haar vorm, oprecht, door vrijwilligers die speciaal tijd hiervoor vrij maken.
Dementie verschraalt, verruwt, verslindt, vervlakt, verdooft, vergeet…
Deze elementen van ons bestaan worden door deze welgemeende aandacht gepolijst waardoor het leven op die momenten voor even verandert. Het goede gevoel wat zo ontstaat beklijft, los van het tanende begripsvermogen en geheugen. Getallen zeggen niets, maar het is nou net dàt wat telt…
Middels een goede campagne worden steeds meer mensen geïnformeerd over het bestaan er van. Zo ook bedrijven. Een van die bedrijven is Cabriorentevents uit Venlo. Eigenaren Hans, Anita en Clint Hendericks kwamen op het idee om maar liefst 11 van hun ‘kinderen’, bloedmooie en overwegend Ferrarirooie Alfa Spiders, ter beschikking te stellen. Voor het goeie doel…! Ik zie het als een heel mooi en warm gebaar, van deze hardwerkende mensen, dat ze geheel belangeloos hun halve wagenpark voor een dag uitlenen. En dat mag ook wel eens gezegd…
De woensdagochtend begon, om maar een understatement te gebruiken, ‘vrij vochtig’. Vanuit de trein richting het zuiden zag ik het landschap aan mij voorbij trekken. Nevel trok op uit de bedauwde velden wiens druppels glinsterden onder een waterig zonnetje… Die laatste maakte zich niet druk, heel herkenbaar voor de zon… Een pak van wolken deed de meesten van ons die dag veronderstellen dat er zelfs door een medio junizon geen doorkomen aan zou zijn…
Zonnedans
Niets was minder waar.
Eén van ons kwam op het idee om de “Zonnedans” ten uitvoer te brengen. Een gebruik wat hij in vroeger jaren nog van zijn oma geleerd had. Niet dat het goeie mens bekend stond om het esthetisch uitvoeren van deze kunstvorm, zeker niet, maar het was wel een mens dat dicht bij haar gevoel en de natuur stond… Over natuur gesproken…We kunnen hier gerust spreken van menig nat-uur…!
’s Ochtens rond de klok van 11 danste hij samen met een collega en om 14.00 uur, net voor vertrek kwam hij bij de Akert in Geldrop binnen met een big smile en de mededeling dat het na nog een “Zonnedans” helemaal goed ging komen…
Jos Arts werd hiertoe uitgenodigd. Te samen voerden ze een korte maar zeer natuurlijke dans uit, die de wolken nog even tot tranen toe bewogen. Daarmee het laatste restje vocht te hebben vergeven, konden we een kwartier later onder een doorkomende, stralende zon, vertrekken…
Mooi hoe dingen soms kunnen lopen…
Het spreekwoordelijke dak ging er af, wat bij een cabriorit een veelvoorkomend verschijnsel is. De toertocht kon van start. Wat een gevoelens kwamen er bij de mensen los zeg! Aan de ene kant vond ik het onvoorstelbaar, aan de andere kant ook weer niet. Niet, omdat men uit de voor hun vertrouwde omgeving wordt gehaald en de combinatie van geluid, wind, koude, warmte en snelheid een groot scala aan gevoelens sterk los maakt.
Het samen delen speelt hierin ook nog een grote rol. Al die zelfde rode oldtimers, glimmend en glanzend, en daar met elkaar deel van uit maken…
“Ik ben geen watje hoor!”
Een dame, bezig aan haar 90e levensjaar, die met de haren los en in een bloesje met korte mouwen de elementen hun gang laat gaan. Het spel der natuur en avontuur vol verve tegemoet treedt. Terwijl wij elkaar onderweg eens aankeken vertelde ze wat meer over haar gevoelens. Het is het best te vergelijken met een vulkaan; de brul was de eruptie, de toelichting de lava. Het bleef maar stromen. Ik zag het ook in haar ogen, die spraken boekdelen en ze was pas bij de proloog…! Als ik soms wat extra gas gaf, gromde ze met de hoge toeren mee en riep dan uit: “Whaaaaaa…. Hooooooo…. JIJ DEUGNIETTT…. Hahahahaha….”!!!! “Ge bent net ons jongens vroeger…!!!! Whaaaaauwwww….!!!! “Dat ik dit, op mijn leeftijd nog mag meemaken”…!! Fantastisch, heerlijk”!
Regelmatig vroeg ik haar of ze het niet te koud had, zo met het dak maar ook met de zijraampjes omlaag. “Koud”??? “ “Ben jij gek”…! “Ik ben geen watje hoor”…., aldus een licht verontwaardigde Geertje.
Met als persoonlijk hoogtepunt de uitspraak, die ze later nogmaals met haar kinderen heeft gedeeld: “Dit is de mooiste dag van mijn leven”…!
