Hoewel je al in een vergevorderd stadium van dementie verkeert, ervaar ik nog dagelijks hoe belangrijk persoonlijke aandacht voor je blijft. Ik weet dat je nog altijd écht geniet van onze momenten samen.

Zo zei ik laatst toen jij ging rusten dat ik er ’s middags weer zou zijn en dat we dan samen een kopje thee zouden drinken in een ouderwets gezellig moeder-dochter moment. Je lachte en mompelde iets dat op ‘gezellig’ leek. Ik rommelde nog wat op je kamer met de was terwijl het leek of jij al lekker in slaap was gevallen. Toen ik je nog een kus wilde geven als afscheid, opende jij prompt weer je ogen. Je keek me aan en ik zei nogmaals geruststellend dat ik later terug zou komen. Je lachte breeduit toen je triomfantelijk antwoordde met maar één woord: “Thee!!!!”

Dat kan geen toeval meer zijn

Deze momenten, dat jouw reactie precies past bij de situatie, gebeuren in mijn ogen te vaak om toeval te zijn. Ik ben er dan ook van overtuigd dat jij absoluut nog een aantal zaken begrijpt en je je zeker nog geregeld bewust bent van het hier en nu, misschien zelfs nog wel meer dan voor je ziek werd, afgelopen oktober.

De mensen in de zorg delen mijn overtuiging helemaal. Zij vinden je ook al weken erg helder en genieten ook van deze bijzondere momenten. Zij schrijven het toe aan het stopzetten van alle extra medicatie in de afgelopen maanden toen je vocht tegen een zware longontsteking en ook moeilijk kon slikken. Het zou inderdaad zomaar kunnen dat die medicatie je minder helder maakte en meer vlakjes. Die komen wat mij betreft dus ook niet meer terug in jouw behandelplan.

Mooie momenten met écht contact

Want wat genieten we nu van deze mooie momenten samen, met écht contact. Zoals gewoon in stilte samen zijn, hand in hand. Of samen een kopje koffie drinken en wat kletsen over vroeger, over de mensen en dingen die je altijd interesseerden. Eindeloos luisteren naar bekende liedjes met voor jou een speciale betekenis zoals ‘Aan de Amsterdamse grachten’. Of samen wat tokkelen op de piano, omdat je vroeger ook graag samen piano speelde, in quatre-mains muziekstukken met je helaas veel te jong overleden zus. We bladeren wat door oude fotoboeken of kijken vanuit jouw bed naar een levensechte boswandeling, comfortabel geprojecteerd op het plafond. Of we gaan bij mooi weer echt even naar buiten, jij dik ingepakt in je rolstoel. Alleen je ogen en neus zijn dan nog zichtbaar tussen je zwarte hoedje en de dikke sjaal.

Ik zie je ogen weer glanzen

Maar die ogen! Die meer ‘zeggen’ dan alle woorden bij elkaar. Ik verwonder me vaak over de felheid die zij dan uitstralen! De ‘mist’ is opgetrokken en je kijkt weer met een heldere blik, waar alle ruimte is voor écht contact. Ik zie je ogen dan zelfs ook weer glanzen, net zoals vroeger. Jij geniet dan met volle teugen en dat laat je zien.

Deze ogenblikken zijn voor mij zo waardevol en onvergetelijk. Dat zijn echt de momenten waar ik het voor doe.