Mijn schoonzusje Astrid, vrijwilligster bij Het Momentum, bezocht ons samen met mevrouw, met wie zij gematcht is. Een prachtige match, want wat hebben ze het leuk samen. Mevrouw is altijd in voor een geintje en kan haarscherp uit de hoek komen. Elke woensdagmiddag gaan ze samen op pad, als het weer het toelaat. Samen naar het dorp. “Shoppen,” zoals mevrouw met een grote glimlach zegt. En ook altijd wel ergens een kopje koffie drinken of beter nog volgens mevrouw, een harinkje eten. En nu kwamen ze samen bij ons, om mee te denken wat een mooie kleur zou kunnen zijn voor onze op te knappen houten vloer. Ze buigen zich samen over alle stalen en al gauw gaat het erover welke kleur mooi staat bij de haard. Waarop mevrouw terecht opmerkt dat ze dat niet kan beoordelen “want de haard zit in mijn rug”.
Na een gezamenlijke blik op de haard zijn we het al gauw eens met zijn vieren, de nieuwe kleur staat vast. Mevrouw komt dan graag weer eens kijken maar ze geeft ons wel de goede tip om een foto te maken van de vloer nu, omdat ze dat straks niet meer weet.
Humor
Ja, mevrouw weet precies dat haar geheugen haar in de steek laat. Als we haar zo nu en dan helpen, komt het wel weer terug en vult ze zelf het verhaal aan. Het zit nog wel ergens, maar steeds verder weg. Maar niks geen treurigheid maar genieten van het moment, zo staat mevrouw er duidelijk in. Ons gesprek komt al gauw op eten en we vragen mevrouw wat ze heel lekker vindt. Dat schiet haar niet zo meteen te binnen, maar wel wat ze niet lekker vindt. “Schorseneren, dat eet ik niet hoor!” Volgens mij heb ik dat nog nooit gegeten en ik vraag hoe dat eruit ziet. Lastige vraag, waarop eigenlijk niemand een antwoord weet. Waarschijnlijk omdat ze behoren tot de zogenaamde ‘vergeten groenten’, merkt een van ons op. Mevrouw veert op bij die woorden en zegt met een brede lach dat ze daarom waarschijnlijk is vergeten hoe die eruit zien. Geweldig, wat een humor!
De dementie vergeten
Ja, het was gezellig zo samen. Zo gezellig dat we gewoon die dementie vergaten en een leuk samenzijn hadden met mooie gesprekken. Veel mensen weten niet dat dit nog best vaak wél kan, ondanks de dementie. Dus laten we hen alsjeblieft gewoon blijven bezoeken en samen iets blijven ondernemen. Het is geweldig om te zien hoe er wordt genoten van deze aandacht en van een activiteit op maat. Ook de mantelzorgers genieten van deze extra aandacht voor hun dierbare. Zo noemt de echtgenoot van mevrouw Astrid een ‘gouwe meid’ en ook hij is blij met het enthousiasme van zijn vrouw en het extra moment van rust voor hem.
Écht leuk!
Ook iets voor jou om je in te zetten als vrijwilliger? Denk er ook eens over na. Want er kan nog zoveel wél en het is écht leuk en dankbaar, ook voor jou als vrijwilliger!
