“Nou word ik nooit meer hand in hand met iemand wakker”. Ik hoor het mijn moeder nog zo zeggen, na het onverwachte overlijden van mijn vader. Wat vond ik dat verschrikkelijk, zo veel verdriet. Ondanks de Alzheimer die toen al regeerde, kwam dit besef bij haar keihard binnen. Net zoals het verdriet en het gemis daarna. Niemand kan nu eenmaal een geliefde partner vervangen, zeker niet na een gelukkig huwelijk van meer dan 50 jaar. Ook al doe je nog zo je best.
Wonder van woorden
Nu, 8 jaar later, zegt mijn moeder nog wel eens de naam van haar man, mijn vader. In al die jaren heeft Alzheimer die naam dus nog niet kunnen wissen! Met recht onverwoestbare liefde. Net zoals ze het nog geregeld heeft over haar zus, broer en ouders. De namen van haar kinderen en kleinkinderen zijn helaas wel grotendeels verdwenen in de mist van haar vergeetachtigheid, omdat mijn moeder in haar gedachten duidelijk al veel verder terug is. Maar soms gebeurt er een klein wonder. Wat was ik dan ook blij toen ik onlangs duidelijk mijn naam voorbij hoorde komen in een bijna onverstaanbare stroom van woorden.
Voor nu en ooit
Mijn moeder slaapt veel deze dagen. In haar comfortabele stoel of lekker in bed. Dan neem ik vaak haar hand in de mijne en blijf zo zitten tot ze wakker wordt. Hand in hand. De grote glimlach bij het ontwaken is dan onvergetelijk. Geen moeite, groot geluk. Voor ons allebei weer een mooi moment, dat we toevoegen aan de lange rij van dierbare momenten die we samen delen. Ook nu nog. En die momenten sla ik allemaal op. Als dierbare herinnering voor ooit, als mijn moeder op een dag niet meer hand in hand wakker wordt.
