Het Momentum nam onlangs afscheid van haar boegbeeld in de communicatie. Maar naast deze meneer was er nog een huiskamergenoot van mijn moeder, die een grote rol heeft gespeeld bij de ontwikkeling van ons collectief en van wie we nu afscheid nemen. Meneer liet mij beseffen dat contact mogelijk blijft, mits je iemand kunt bereiken op basis van gedeelde interesses of achtergrond. De vaak wat afwezige heer, die telkens weer even een enthousiast directeur werd, door te praten over ons gezamenlijk arbeidsverleden bij dezelfde werkgever. Iets wat ik toevallig ontdekte, omdat mijn moeder steeds vaker in slaap viel in de huiskamer en ik me dan vaak tot hem richtte.

Omdat ik bij meneer zag wat je nog kunt betekenen en bereiken mits je het goede gesprek voert of de dingen doet die je samen leuk vindt, besloot ik te starten met ons vrijwilligerscollectief, om zo meer mensen mooie momenten te kunnen bieden.

Gemis

Ook van deze zeer sympathieke heer moeten we nu dus afscheid nemen. Een verlies voor de familie en vrienden maar zeker ook voor de afdeling. Nog een markante persoonlijkheid die ze moeten missen, die zo vertrouwd was binnen het verpleeghuis.

Ook voor onze vrijwilligster is het een groot gemis. Net zoals meneer destijds heeft zij een drukke, verantwoordelijke baan. De wekelijkse momenten samen zag ze als ‘kleine ontsnappinkjes uit de hectiek van het dagelijkse leven’. Ze genoot ervan en haar inzet werd zeer gewaardeerd door de echtgenote van meneer, die haar zelfs ‘een engel door God gestuurd’ noemde. Met recht een ‘match made in heaven’ dus. Wat hebben ze nog samen genoten tijdens hun gesprekken, wandelingen, picknicks, ritjes in de cabrio, uitjes naar de tennisclub of naar de ijssalon.

En ook ik ga meneer missen. Ik kwam hem vaak tegen met zijn vrouw, samen aan de wandel met hun kleine hondje. En zo nu en dan ontmoette ik meneer als hij samen met zijn vrijwilligster buiten was. Een paar maanden geleden kwamen ze nog samen gezellig een kopje koffie drinken, als rustpunt van hun wandeling.

Eerbetoon

Met het overlijden van meneer zijn er geen huiskamergenoten van mijn moeder meer in leven. Al die medebewoners met wie wij zoveel deelden, zijn weg. Een bizarre gedachte. Maar gelukkig zijn wij als vrijwilligerscollectief inmiddels ook actief in vele huiskamers van andere verpleeghuizen verspreid over het land. Met deze lieve mensen die we missen in ons hart. Zij hebben ons laten zien dat er nog zoveel wél kan. En daarom blijven we doorgaan. Als eerbetoon aan hen allen. Veel sterkte voor alle betrokkenen!