Zeg het met bloemen!

Door Amiad Ilsar, medewerker welzijn Cordaan Zorgcentrum Beth Shalom

Het is soms een uitdaging als je moet kiezen tussen een aantal bewoners wie je de aandacht gaat geven. Je hebt soms geen tijd, geen middelen om al degene aandacht te geven die dit zou willen. Wie kies je dan uit?

Bloemen

We hebben vandaag zes bosjes bloemen van de bloemiste. Ze liggen op een metalen zilverkleurige trolley met twee verdiepingen. Mijn collega en ik trekken de trolley naar een kamer tegenover de lift – in de entree van de verdieping – die de weg is voor de vrijheid vanuit de gesloten afdeling. Hier vanuit dit deel van het gebouw kun je niet zomaar weg. Hier moet ik clienten naar de vrijheid begeleiden, als de activteit beneden in de binnentuin plaatsvind. Vanochtend blijven we op de afdeling.

Motiveren

Tussen twee woonkamers is een tussenkamer gelegen. Deze middenkamer is voor ons op dit moment het hart van de bezigheden. Hier verwerken we de bosjes bloemen met de bewoners tot kleurige kunstwerken. Het is aan ons om bewoners te motiveren. Het lukt met moeite vandaag. Iedereen is bozig, kribbig, mopperen en willen niets. De aanwezigen collega’s vermoeden dat het regenachtige weer de oorzaak is. Ondanks alles snijden en prikken de clienten samen met ons een eigen unieke creatie. Vijf om precies te zijn. Een bosje bloemen blijft liggen op de trolley.

Aandacht

Met wie kan ik het laatste bosje bloemen verwerken? Wie moet ik uitkiezen? Ik denk aan mevrouw, laat ik haar Ans noemen. Ik ken haar van toen ze nog achter een rollator voortschuifelde op een andere etage in dit gebouw. Een verdieping hoger. Ik denk dat ze een beetje aandacht wel leuk zal vinden. Ik loop door de open gang. Heb zicht op de voor nu verlaten binnentuin. Straks zal het anders zijn, als de geur van gebakken pannenkoekenbeslag de bewoners hun kamer uitdrijft en ongeduldige zielen om lekkers vragen.

Eigen wereld

Ik kom aan bij Ans. Ze zit in de woonkamer. In een rolstoel. Met de rug naar mij toe. Ze kijkt naar de televisie. Een blauw scherm, geen geluid en beweging. Alles blauw, een stilleven. Niet alleen de televisie is een stilleven. De hele woonkamer is een stilleven. Zo nu en dan een beweging maar in het algemeen zijn de bewoners stil. Ze kijken suf voor zich uit en of slapen. De voortschrijdende ziekte- de dementie- breekt elke dag weer een stukje af van de taal, het contactvermogen, de zintuigelijke input, het mens zijn. Langzaam zinkt eenieder weg in een eigen wereld. Een parallele wereld die geen of weinig raakvlakken meer heeft met onze wereld. Een wereld die alleen te bereiken is door de aandacht vanuit ons, de gezonde mens.

Ogen die twinkelen

Ans heeft een aanschuiftafel met daarop een tuitbeker en wat gekleurde vloeistof, limonade veronderstel ik. Als ik haar aantik en oogcontact maak kijkt ze mij even zoekend aan. Ik vraag en ondersteun met gebaar of ze wil bloemschikken. Haar blauw grijze ogen beginnen te twinkelen.

Daarom dus!

Dit is de reden waarom ik even later samen met Ans in de middenkamer zit en het laatste bloemstukje maak. De warme reactie op de aandacht en de activiteit. Ans wordt zichtbaar vrolijk van de bloemen en onze aandacht en dat motiveert ook mij weer om met haar bezig te gaan. Zo werkt het in de wereld.