Wat kan er nog wel
Alaaf, alaaf, alaaf…
Ik kwam mevrouw halen voor een lekkere wandeling met Pip, mijn hond. Op weg naar de ingang van de Auberge hoorden we het al; het was hier nu al carnaval.
Binnengekomen stonden alle stoelen al in een grote kring, de laatste carnavalshits klonken uit de speakers en Pip en ik stonden ineens in het midden van de kring van fraai uitgedoste bewoners en zorgmedewerkers. Mevrouw stond onmiddelijk op en kwam naar ons toe. Ze aarzelde wel even of ze mee zou gaan, want ze zou toch gaan carnavallen? De medewerkers reageerden alert en stelden mevrouw gerust, het feest zou pas beginnen als ze terug was!
Tevreden en attent
Dus gingen wij een half uurtje naar buiten en liepen daar alvast een eerste soort van polonaise. Pip voorop en wij erachter aan. Ondertussen hebben we ook nog even bijgekletst. Mevrouw begon al best wel te wennen daar en iedereen was lief voor haar, zei ze. Alleen vond ze het wel jammer dat ze niet meer zelf naar haar kinderen kon gaan, maar gelukkig kwam haar familie vaak!
Wat heerlijk om te horen dat iemand deze overgang van een eigen huis naar een pg-afdeling zo goed doorstaat. Met ook nog altijd volop aandacht voor anderen. Want toen ik zei dat ik even niet was geweest omdat ik niet lekker was geweest, merkte ze op dat ik inderdaad wat bleek zag.
Het feest kan beginnen!
Na onze wandeling bracht ik mevrouw terug naar het feestgedruis. “Het feest kan beginnen, want mevrouw is binnen” was het startschot voor het feest. Mooi om te zien en een mooi tijdstip voor Pip en mij om ons terug te trekken. Tot volgende week en fijne carnaval voor iedereen!