Van wandel- tot slaapmaatje

Het is algemeen bekend, ook dieren kunnen vaak nog wonderen doen bij mensen met dementie. Lekker een eind wandelen met de hond, een spinnende kat op schoot, een knuffelkonijntje van de kinderboerderij. Heerlijk!

Niet jaloers maar gewoon nieuwsgierig

Zo ook onze twee honden, een golden retriever en een teckel. Vaak nemen we ze mee op bezoek bij mijn moeder. Het liefste lopen ze in één streep naar de gezamenlijke huiskamer omdat daar altijd wel iets lekkers is te vinden. En er zijn ook veel handen die hen graag even aanhalen. Maar de laatste tijd komen wij minder in de huiskamer, omdat mijn moeder meer op haar eigen kamer verblijft. En dat vond vooral Frits, de teckel, maar niets. Altijd als wij onze aandacht aan mijn moeder gaven, begon Frits te blaffen. Niet even maar net zo lang tot we weer aandacht aan hem gaven. Het werd zelfs zo erg dat we eigenlijk geen drankje of hapje meer konden aanbieden aan mijn moeder, als ze in bed lag. Dat vond Frits niet goed terwijl Pip, de retriever, heerlijk uitgestrekt ligt in de kamer. Dat ging zo niet langer en met de moed der wanhoop nam ik hem maar op schoot, zodat hij hopelijk even stil werd. En anders zou ik hem naar huis brengen. Maar dat bleek te werken! Op schoot kon hij zien wie er in bed lag en hij keek muisstil en gebiologeerd toe. Lief!

Slaapmaatje als hondenbaan

Laatst was ik er alleen met Frits. Iets te drinken geven en Frits op schoot werkte niet dus maar wat anders proberen. Ik legde hem op een handdoek op bed bij mijn moeder en het wonder geschiedde. Hij nestelde zich tegen mijn moeder aan, slaakte een diepe zucht en ging heerlijk slapen. En mijn moeder keek naar Frits terwijl er langzaam een glimlach op haar gezicht verscheen.

Dit hondje is normaal gesproken onafscheidelijk en volgt me op de voet. Toen ik dan ook opstond om wat te drinken te halen was ik benieuwd hoe hij zou reageren. Hij ging meteen rechtop in bed zitten en hield me angstvallig in de gaten. Ik zei hem even te wachten en dat ik zo terug zou zijn. Ik vloog heen en weer naar de huiskamer maar het bleef stil. Toen ik terugkwam zat hij nog steeds kaarsrecht. Te waken en te wachten. Lief.

Word ook vrijwilliger! 

Dus Pip en Frits blijven ook nu nog vaak meegaan. Fijn voor mijn moeder, voor een paar andere bewoners ćn voor ons en de hondjes zelf! Wilt u ook wel eens met uw hond een stukje wandelen met een van de bewoners? Of heeft u geen huisdier maar wilt u toch graag een uurtje per week iets doen voor iemand met dementie? Kom naar een van onze informatieavonden op

• maandag 18 maart voor Ananz Berkenheuvel (Grote Bos 8, Geldrop) of
• maandag 25 maart voor Ananz Nicasius (’t Perron, Schoolstraat 48, Heeze).

Beide avonden duren van 19.00 tot ca. 20.30 uur.

Vooraf aanmelden aub

Graag aanmelden op e-mail info@hetmomentum.nl of op tel 06 36 122 70. U bent van harte welkom!