persoonlijk verhaal
Door onze vrijwilligster Liesbeth
Swingen in de disco!
Een paar bezoeken geleden kreeg ik de indruk dat mijn bewoonster Toos mij (op gevoelsniveau) herkent. De manier waarop ze tegen me begon te praten, kwam op mij over alsof ze verder ging in een eerder gestart gesprek en de gewone dagelijkse dingen met me doornam. Ik kan niet zeggen dat het 'gesprek' anders was dan eerder maar het gevoel erbij wel. De week ervoor – ik had haar toen geholpen met haar lunch, wat me nogal veel tijd kostte – leek ze nadien tegen haar pop te zeggen dat ik lief ben. Het is hoe dan ook fijn te merken dat er een soort van vertrouwdheid is. Een dag later bezoek ik haar weer, nu met gebak voor haar. Ze kan zo genieten van iets lekkers! We hebben het weer goed samen en bij het afscheid geeft ze me een kus.
“Gezellig!”
Zoals meestal wil Toos overigens niet met me mee naar het zitje. Met moeite krijg ik haar de kant op die ik voor ogen heb. Zitten we eenmaal dan slaat de stemming vrijwel meteen om en vindt ze het best fijn om met mij wat te zitten praten en knuffelen met haar pop. Ik sla een arm om haar heen, streel haar handen en haar wang en praat met bijna alles mee, alsof ik iedereen ken en alles begrijp. “Ik ben je vriendin,” zeg ik nu en dan tegen haar. “Ik vind het fijn om gezellig bij jou te zitten.”
Rockchick forever!
Er is ‘disco’ wanneer ik op dinsdagmiddag arriveer. Toos loopt in haar eentje in de centrale hal. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Ik troon haar (met het gebruikelijke tegenstribbelen) mee naar de muziek maar niet nadat ik een grote pop uit een kinderwagen heb genomen om haar af te leiden van een man die ze plots papa noemt en dwingend volgt. Binnen in de ‘discozaal’ blijkt direct dat Toos een goed gevoel voor ritme heeft en enorm geniet van de muziek. Ze leeft op, lacht voortdurend, beweegt de pop op de maat, dirigeert eventjes en praat beter dan ik haar ooit heb horen doen. Ze reageert opgetogen als ze een vrijwilliger met een bewoonster zoetjes ziet dansen. “Wil je dansen, Toos?” vraag ik. Ze staat op en leidt mij, ja: zij leidt mij! Ik volg haar bewegingen, die ineens veel losser zijn dan ik van haar gewend ben. Ze varieert de bewegingen, tilt meermaals mijn arm op om eronderdoor te draaien, lacht en geniet volop. Ze lijkt een beetje een oude rockchick zo. Ik ben volledig verbaasd dat ze zo goed kan bewegen en met zoveel schwung. Wat hebben we een plezier!
De betovering is verbroken voor nu…
Wanneer we teruglopen naar de woning loopt Toos nog eventjes soepel en vrolijk maar al snel vertraagt haar pas en begint ze zorgelijk te praten. De betovering is verbroken. Ik neem me voor om vaker met haar naar de muziek te gaan nu ik weet dat ze hier haar gouden uurtje kan beleven.