“Een mooie match, waar we ons allemaal senang bij voelen!”

Dat zijn de woorden van onze vrijwilliger Harry von Hegedus. Sinds afgelopen zomer bezoekt hij wekelijks Wil, bewoner van zorgcentrum Berkenheuvel van Ananz. De ervaring met zijn moeder die ook dementie had, triggerde Harry om vrijwilliger te worden bij Het Momentum. Hij had zelf gezien hoe zijn moeder altijd genoot van de momenten dat hij haar bezocht op een gesloten afdeling. Zijn match met Wil is zijn eerste binnen Het Momentum. Zowel Wil en Harry, alsook Wil’s vrouw Bets en huisvriend Ad voelen zich daar goed bij.

Wil
Wil woont sinds mei 2019 in Berkenheuvel. Het ging heel lang goed thuis, ondanks zijn blind zijn. Tot vorig voorjaar liepen hij en zijn vrouw zelfs nog geregeld samen op de loopband bij de sportschool en fietsten ze samen een rondje op de tandem.

Maar de combinatie van blindheid en toenemende dementie werd gaandeweg te zwaar om thuis te kunnen blijven wonen. Hoewel het nog altijd veel pijn doet, weet zijn vrouw dat deze verhuizing het beste was voor Wil. Want hij heeft het best naar zijn zin op Berkenheuvel. “Dat komt zeker ook door de betrokken zorgmedewerkers, die ook goed anticiperen op mogelijke prikkels, die Wil door zijn blindheid nog meer kunnen raken, zoals onverwacht lawaai. Ze vertellen waar mogelijk wat er gebeuren gaat.” aldus Bets. Maar het komt zeker ook door de vele afleiding, die Wil hier geniet.

Harry
Zo bezoekt Harry elke week Wil. Steeds op andere tijden, omdat hij hoorde van zorgmedewerkers dat Wil soms ook wel eens minder tevreden is. Dat heeft Harry tot op heden echter nog nooit meegemaakt. Harry bereidt zich goed voor op zijn bezoek. Zo heeft hij altijd dezelfde aftershave op voor de herkenbaarheid. Vaak bezoekt hij vooraf aan zijn visite de toko en neemt wat lekkere dingen mee voor Wil. “Het proeven van lekkere, voor hem herkenbare, dingetjes is iets waar ik Wil zeker blij mee maak,” aldus Harry. Al is Wil wel heel stipt in zijn overtuiging dat ze samen alleen maar Indonesië ervaringen mogen uitwisselen, als er niemand anders bij is. Wil hoort in gedachten namelijk nog altijd zijn moeder zeggen: ‘Integreren Wil!”

Door hun gezamenlijke Indonesische achtergrond herkent Wil Harry ook direct aan zijn spraak. Ze maken samen veel wandelingen buiten, soms ook met Harry’s hondje Tara, terwijl ze hun familiegeschiedenis en oorlogsverleden delen. Maar er is ook ruimte om naar de vogels te luisteren, want daar houdt Wil ook erg van.

Wil is sowieso gek van melodieuze klanken en muziek. Hij speelde mondharmonica als geen ander. Dat deed hij op een oud model van 80 jaar, dat ook uit Indonesië komt. Harry is van plan binnenkort zijn oude keyboard eens op te zoeken en mee te nemen naar Berkenheuvel, om Wil en zijn huiskamer te verrassen met muziek.

Ad
Ad Krielen, een vriend die Wil en Bets al ca. 20 jaar kent, knikt. Als kennis van Bets van de schilderclub ontmoette hij destijds ook Wil en dat klikte goed. Ad en Wil hebben ook een muzikale band; bij Wil thuis speelden ze al samen keyboard. Hierdoor enthousiast geworden kocht Ad later zelf ook een keyboard en leerde zichzelf te spelen. Ook nu komt Ad nog op regelmatige basis bij Wil en speelt hij telkens ook even op de piano van Berkenheuvel. Tot op heden geniet Wil nog volop van het luisteren naar die muziek en soms oefenen ze samen wat. Ad is ook wel benieuwd of Wil weer naar zijn mondharmonica zal vragen.

Het moeilijkste in zijn omgang met Wil bij het langzaam blind worden en nu de dementie vond Ad het lichamelijke contact. Harry knikt. Het fysieke aspect van een arm geven of helpen aankleden was iets wat ze beiden moeilijk vonden in het begin. Nu echter is het de gewoonste zaak van de wereld. Ook omdat Wil er zo natuurlijk mee omgaat.

Voor Wil én Bets
Ad gaat elke twee weken een middag naar Wil, zodat Bets een middag vrij heeft. Harry gaat wekelijks. Maar daarnaast springen ze ook bij, nu Bets een weekendje weg gaat. Voor het eerst sinds Wil hier woont. Ze heeft er zichtbaar moeite mee, ook om om hulp te vragen voor deze dagen. “Geen zorgen,” zeggen de twee mannen. “Wij zorgen voor Wil!”

Waarom Ad en Harry dit doen? Om Bets te ontlasten, om Wil te laten genieten. Of zoals Harry het zegt: “Wil is zo’n leuk mens, die zichtbaar geniet. Die enorme smile van hem, daar doe ik het voor. Dat is mijn mooiste beloning.”