Willem Brouwer, 31 jaar en enthousiast Momentum vrijwilliger naast zijn werk als journalist, praat ons bij over zijn ervaringen.
“Tijdens de coronapandemie zit ik met enige regelmaat voor me uit te staren. De wereld ligt op zijn gat. Door het voetbalseizoen – trainingen en wedstrijden – is een streep gezet. De kroegen zitten op slot. Behalve werk, kent mijn leven plotseling bijzonder weinig activiteiten en verplichtingen. Door de week spreek ik 1-op-1 af met vrienden. Ik woon immers alleen, dus na een dag thuiswerken is enig contact wel aangenaam. Het is wat saai allemaal, de dagen kabbelen voort, maar er zit niets anders op.
Vrijwilligers gezocht!
In die tijd ben ik wekelijks verantwoordelijk voor het coördineren van huis-aan-huiskrant Groot Eindhoven. Op een dag valt er een persbericht van Het Momentum in de E-mailbak. De stichting is op zoek naar vrijwilligers die bereid zijn om iedere week een bezoek te brengen aan het Glorieuxpark. Om ondersteuning te bieden aan bewoners met dementie en samen iets te doen wat we allebei leuk vinden.
Geen verkeerd idee. Ik denk aan mijn grootmoeder, die op dat moment 86 jaar is. Ze woont op zichzelf, opa is reeds elf jaar overleden. Grootmoeder komt de dagen wel door, daar niet van, maar veel om het lijf heeft het niet. Is ook niet erg. Ik weet wel dat ze opkikkert als ik haar bel. Dat doe ik dan ook regelmatig. “Je bent de eerste die ik vandaag spreek, lieverd”, vertelt ze me dan, als ik haar laat in de middag bel. Oma is gezond. Ze heeft niet te klagen.
Uurtje per week
Er zijn echter heel veel mensen die niét gezond zijn. Of beter gezegd: ziek zijn. Die niet meer thuis wonen. Weinig familie om zich heen hebben. Door de coronapandemie en de lockdown wordt me dit extra duidelijk. Bewoners van verpleegtehuizen die een persoon per dag mochten ontvangen. Het gaat me aan het hart. Als ik het persbericht van stichting Het Momentum onder ogen krijg, bedenk ik me dat dit wel iets voor mij is. Bovendien: wat is nu een uurtje per week?
‘Mijn’ bewoonster
Ik meld me aan en word uitgenodigd voor een gesprek. Niet veel later ga ik in gesprek met de jongste broer van ‘mijn’ aanstaande bewoonster. Hij vertelt mij over haar levensloop, haar hobby’s en andere nuttige wetenswaardigheden. Ineke leest heel graag, van krantenartikelen tot boeken. Ik houd ook van lezen- én schrijven. Goede match, toch? De kogel is dus snel door de kerk: de 90-jarige Ineke wordt ‘mijn’ bewoonster. Sorry, ís ‘mijn’ bewoonster.
Sindsdien, mei 2021, tuf ik wekelijks op mijn fiets naar de Geldropseweg. Aldaar begeef ik mij tussen zes lieve schatten, onder wie Ineke dus. De match met Ineke is inmiddels uitgebreid tot een match met al deze schatten. Ik bereid een kop koffie, snijd een boterham of zet op de televisie een filmpje van André Rieu aan. Zo niet, dan zever ik een eind weg of loop een rondje met een van hen. Altijd gezellig. Ik knipper een keer met mijn ogen en het uurtje is alweer voorbij. Soms blijf ik wat langer, net wat uitkomt.
Voldoening
Het is in ieder geval een waardevolle bezigheid, geeft voldoening. Maar het is bovenal leuk. De bewoonsters zijn lieverds die altijd wat te buurten hebben, steevast een goed humeur hebben. Ik heb geen spijt van mijn beslissing om dit vrijwilligerswerk te gaan doen. Ook niet nu mijn agenda stilletjes aan weer volloopt. Dat uurtje, of die twee uurtjes per week, waar hebben we het over? Hoef ik in ieder geval niet meer voor me uit te staren.”
(Met toestemming de foto van deze mooie Momentum match van mevrouw I. Smulders samen met Willem Brouwer)
