Zo keek mijn moeder me gisteren nadenkend aan en vroeg me wie ik was. Ik zei mijn voor- en achternaam en ze dacht diep na. Na enige tijd verdween de denkrimpel en maakte plaats voor een hartverwarmende glimlach. Mijn achternaam zorgde nog voor iets van herkenning. “Ik ook”, zei ze. Ze straalde toen ze zich naar me toe boog en daar blij aan toevoegde “Gezellig…”.

Of wat te denken van die statige meneer, die me altijd groet en met wie ik geregeld een goed gesprek heb over een groot bedrijf hier in de regio, waarvoor we beiden hebben gewerkt. Gisteren kwam deze meneer duidelijk verheugd naar me toe. Hij had iets in zijn handen, wat hij voor me verborg. Toen hij voor me stond, vouwde hij zijn handen open en toonde me een touwtje. ​Hij trok het strak aan beide uiteinden en zei: “Dat is misschien te gebruiken voor je communicatie. Als een communicatielijntje? Als je het iets vindt, bouwen we er een projectje omheen.” Geweldig, deze meneer denkt nog altijd in communicatieprojecten en daarnaast onthoudt hij ook nog gewoon dat ik daar iets mee doe.

En dan die lieve mevrouw, die bij mijn moeder aan tafel zit. Laatst zat ze naar me te seinen terwijl ik bij mijn moeder zat. Ze wilde duidelijk iets zeggen. Ik keek haar aan en ze pakte een reep chocolade die voor haar op tafel lag. Door haar blikken en gebaren maakte ik eruit op dat ze wilde vragen of mijn moeder ook iets wil. Klein gebaar vanuit grootse meelevendheid, ook nu nog.

Zo zijn er dagelijks mooie momenten die we samen delen. Ook al kan ik er soms geen touw aan vastknopen door de heersende afasie of verwardheid; een simpel gebaar of een blik kunnen me dan toch veel duidelijk maken. Die fungeren dan echt als ons eigen communicatielijntje. Dit brengt ons de vreugde van de mooie momenten samen. Eenvoudigweg onvergetelijk mooi.