Volgens mij ben je een zeer gelukkig mens als je een paar échte vrienden hebt. Mensen op wie je altijd kunt rekenen. Waar je ook bent, hoe het ook met je gaat, wat je ook hebt.
Mensen om je heen
Mijn moeder had zo ook haar netwerk. Haar gezin, familie, goede buren en aardige vrienden en kennissen. Ze genoot van haar leven en de mensen om haar heen. Tot de alzheimer langzaamaan de regie overnam in haar denken en doen en haar sociale kringetje sterk afnam. Veel mensen beschouwden de deur van de PG-afdeling als definitief gesloten en bezochten mijn moeder nooit meer. Ik begrijp dat een bezoekje aan iemand met dementie moeilijk is, maar het ging wel om mijn moeder. Ik had met haar te doen en wilde het beste voor haar. Het was dan ook een hard gelag dat die deur zo vaak dicht bleef.
Alle generaties
Maar gelukkig waren er ook een paar mensen die de codedeur wél openden en mijn moeder bleven bezoeken, tot het einde aan toe. Een van die mensen is een mevrouw die in de jaren ‘50 met haar man naast mijn ouders woonde. Wat moesten ze alle vier wennen aan dat kleine dorpje destijds, na in grote steden in verschillende delen van het land te hebben gewoond. En wat hadden ze een steun en gezelligheid aan elkaar, ook na de komst van alle kinderen.
NB de foto is een sfeerbeeld, geen weergave van een van de personen in deze blog.
