Vandaag gingen we weer een eindje wandelen met Pip, onze speurneus. En een ‘steekneus’, zou mijn moeder zeggen, synoniem voor nieuwsgierig zijn. Want dat is onze Pip. Overal snuffelen en ingespannen de paarden bekijken, die met ons meelopen. Pip voelt zich een hele Piet want hij blaft, met een weliswaar hoog, zenuwachtig blafje en daagt de paarden rennend uit op het pad naast de wei. De paarden behouden echter gewoon hun waardigheid en blijven met ons meelopen.

Rustig aan. Dat vond Pip blijkbaar ook een goed idee. Want hij gaat er dan maar eens goed voor zitten om een snoepje te vragen. Op zijn mooist, met zijn pootje omhoog. Natuurlijk smelt mevrouw van die aanblik, ondanks de snijdende kou. Wat geniet ze toch altijd van buiten zijn, met Pip, bij de mooie paarden, in de heerlijke bossen. Fijn om elke week lekker samen te wandelen en daarna samen nog een lekker warm kopje koffie drinken.

Koud

Want het was echt koud vandaag! Zo koud dat we blauwe handen hadden. En een loopneus, wat mevrouw gevat deed opmerken “M’n neus loopt ook mee!” Daar moesten we alle twee hard om lachen en besloten dat het genoeg was geweest met al dat geloop. Dus terug naar de Auberge!

Kennismaking

En daar begon al snel daarna een kennismakingsbijeenkomst  voor een nieuwe bewoonster en haar familie en met medebewoners en hun mantelzorgers en een aantal zorgmedewerkers. Wat een mooi initiatief en wat een warm welkom! In alle drukte werd het tijd voor Pip en mij om naar huis te gaan en we lieten mevrouw met een gerust hart achter in de gezellige beslotenheid van haar dagbeleving. Ze zwaaide ons hartelijk na en riep ons nog na dat we de volgende keer misschien weer een eindje konden wandelen. Afgesproken, die afspraak staat!